Lost in wie is de mol?

Tja waar begin je... We kunnen zeggen dat dit de bizarste 5 dagen zijn geweest die we hebben meegemaakt. Het is een soort "Wie is de Mol" meets "Lost".
Er gebeurden dingen die totaal onverklaarbaar waren, we hebben met een soort creapy idee geleefd dat overal waar we waren we gecontroleerd werden.
Onze gidsen moesten zich overal melden dat we er waren en we deden alles op een strak tijdschema. Er waren plekken bij die stil waren, maar op het moment dat wij er aan kwamen werden er bussen Koreanen gelost. Zo leek het alsof we niet alleen waren.
Dit is overigens niet 1x gebeurd, maar overal waar we kwamen.
We werden non stop gescheiden van de "mensen op de straat" .
Zelfs tot in een bar, waar we "ontspannen" wat gingen drinken. Een lege bar toen we naar binnen gingen (onze gidsen moesten wel even goed zoeken welke het precies was) maar al snel liep de bar vol met mensen. Zo waren wij niet alleen.

Laten we beginnen bij Pyongyang. Een stad die niet zou misstaan in 1960. Sindsdien is er zonder twijfel niets meer gedaan aan de stad. Het is zwaar vervallen, de wegen zijn bizar slecht, de trams en bussen die rondreiden lijken uit het Archeon te komen en sommige auto's die rondreiden zou Wilfried graag inruilen voor z'n Mercedes.

De eerste avond wel een hoogtepunt gezien: de Ariang games.
Wat een spectakel, we hebben echt zitten genieten. Iets wat we vaker gedaan hebben, we waren dan vaak even vergeten hoe de buitenwereld er uit zag. Iedereen lijkt het zelfde aan te hebben. Vooral over de blauwe schoenen die iedereen draagt gaan we nog wel is nachtmerries krijgen.

Het echte beeld van Noord-Korea denken we niet te hebben overigens. Het beeld dat ons is voorgespiegeld geloven we ergens niet, althans hij lijkt zo vreselijk onwerkelijk.
Iedereen die in dienst van de staat alles wil doen voor de president Kim il Sung, die al lang overleden is.
Daarbij was het giftmuseum wel heel bijzonder. Honderde peperdure "gifts" van Koreanen overal over de wereld. Wij hebben meer het idee dat we de koopwoede van de vorige twee presidenten hebben gezien.

Het reizen door Noord-Korea is vrij bijzonder en dan met name de lege, slecht onderhouden, snelwegen. Mensen die richting het volgende dorp lopen met jute zakken op hun rug die nog groter zijn dan de mensen zelf. En uiteraard dragen ze de blauwe schoenen.
Onze enige trip buiten Pyongyang ging overigens naar Kaesong. Een stad aan de grens met Zuid-Korea. De grens die we overigens ook gezien hebben in de DMZ. De stad Kaesong is alsof je een kijkje neemt in het Archeon. Alles is nog ouder dan Pyongyang en we hadden het idee dat opa zich nog net kon voorstellen hoe Nederland er op deze manier heeft uitgezien. Het raarste ervan is dat de mensen er vrede mee lijken te hebben en het nog steeds bloedserieus over hebben dat ze het zuiden gaan bevrijden zodat ze net zoveel welvaart zullen hebben al zij hebben.

We hebben het circus van Pyongyang nog gezien, waar we het idee hadden dat wij de reden waren waarom alle mensen in de zaal zaten en niet de acrobaten en clowns. We hebben het museum over de oorlog gezien, een school en nog vele andere dingen.. Je hoofd ontploft er bijna van!

Dan nog even het hotel. Iedereen die de afleveringen van 3 op reis heeft gezien weet welk hotel het is. Zo niet: het hotel staat midden op een eiland in de rivier die door pyongyang loopt. Het heeft 43 etages, tenzij je in een andere lift staat want die heeft etage 45 en 47. Daar moet je vanaf halen dat de 5e verdieping niet bestaat. Althans hij bestaat wel maar je kan er niet met de lift komen.
Aan de etage konden de mensen zien dat we uit Nederland kwamen en de lift stond zeer regelmatig stil op plekken waar niemand te bekennen was.
Daarnaast heeft de lift een keer helemaal stil gestaan op de 20e etage. Althans stil, hij ging langzaam verder om hoog zonder te melden welke etage hij was. De Koreaanse vrouw die bij ons in de lift stond belt naar beneden om te vragen hoe of wat en weet dan ineens dat we nederlanders zijn.
De lift staat vervolgens ineens stil en we zijn op de 43e etage. Als we de volgende lift in stappen geeft deze aan dat we op de 41e etage zitten. Kortom chaos in ons hoofd.
Bedenk daarbij dat alle cijfers die worden gebruikt om de etages en kamer mee aan te duiden de cijfers zijn die in de serie Lost worden gebruikt. En zo voel je je ineens midden in de serie zitten...

Het waren 5 bizarre dagen waarin zoveel is gebeurd dat we rustig de tijd gaan nemen om het een beetje te verwerken en als we thuis zijn krijgen jullie het hele verhaal! Nu inmiddels weer terug in China voor nog 1 dagje Beijing en dan is het alweer voorbij!