開衩 (het open broekje)
Door: Tom
Blijf op de hoogte en volg Kim en Tom
25 Juli 2013 | China, Pingyao
Alweer bijna een week geleden zijn we van Schiphol vertrokken. Het voelt inmiddels als een maand. China is een raar land dat is wel de conclusie.
We zijn inmiddels de mensen die ongegeneerd foto's van ons maken een beetje zat. We negeren ze of we staan zwaar debiel op de foto: tong uitsteken, vinger in je neus of oor en gaan staan als Usain Bolt als hij weer is een hardloop wedstrijdje heeft gewonnen zijn favoriet.
We moeten er vooral om lachen en vinden het ergens wel logisch want heel erg veel toeristen zie je, buiten de groepen die langs komen, niet echt.
Er zijn ook de Chinezen die het gewoon vragen. Zoals het complete sportteam van Xi'an waarmee we in de trein zaten. 1 voor 1 moesten we op de foto met ze en niet veel later stonden we op de Chinese versie van Facebook.
De originele is hier namelijk, net zoals twitter, verboden en is niet op te komen. Als dank hiervoor zijn we volledig vol gestopt met eten en drinken waarbij ze het woordje nee niet kenden.
De treinen zijn overigens best bijzonder. Bij China denk je al snel aan oude treinen die vroeger door de Sovjet reden. Zeker als je in de Lonely ook nog is leest dat je één van de minste treinen hebt, verwacht je niet veel. Zeker niet na de treinen die vorig jaar door Vietnam reden.
We waren dus ook verbaasd toen we het treinstation van Xi'an binnen kwamen lopen en het veel weg had van een vliegveld.
Nog bijzonderder waren de treinen zelf. Mega mooie treinen die op hun gemak 300 km/h halen. De NS moet eens hier komen kijken hoe ze het hebben gefixt.
Wat ook zeer grappig is is de taal. Sommige mensen willen zo graag met ons praten maar weten geen woord Engels en beginnen vrolijk in het Chinees. Als je dan zegt dat je het niet begrijpt ( we weten inmiddels hoe we dat zeggen) beginnen ze vrolijk nog een keer maar dan langzamer. Dan nog een keer zeggen we dat we het echt niet begrijpen en dan gaan ze lachen en vragen ze het gewoon nog een keer. Meestal komen er dan nog wat mensen er omheen die dan precies hetzelfde zeggen en langzaam krijg je een groepje om je heen met lieve mensjes die heel graag iets willen vertellen maar niet zo goed begrijpen dat wij het echt niet verstaan. Hoe graag we soms ook willen.
Dan is er nog de Chinees die overal schijt aan heeft. Wat bijna alle Chinezen zijn. Zeker in het verkeer. Er is maar 1 regel: er zijn geen regels.
Ook op straat lopen ze tegen elkaar aan en letten ze totaal niet op.
Wij hebben daar overigens geen last van, misschien omdat we een kop groter zijn dan de meeste Chinezen.
Dan is er nog de lieve jongen Chinees rond de 16 jaar die wel Engels geleerd heeft op school, dat heel graag met ons willen oefenen maar dat eigenlijk niet durven te vragen. Dit is een heel leuk spelletje die na veel proberen uiteindelijk begint met : i'm sorry to bother you but can i practice my English with you? En eindigt met een foto.
Het mooiste zijn de kindertjes van 0 tot 2. De eerste dag in Chengdu lagen we helemaal dubbel omdat we dachten dat er een kind uit zijn broek was gescheurd. We hebben inmiddels geleerd dat dit bewust is. De Chinezen blijken niet te doen aan luiers. Alle broeken van de kindertjes hebben een open kruis. Ze kunnen zo alles laten lopen wanneer ze moeten. Of dat nou op een prullenbak, op straat of midden op een plein is maakt niet zoveel uit. Het openbroekje is even wennen maar scheelt de ouders een hoop werk en spul om mee te slepen.
De steden zijn ook zeer bijzonder. Er wordt enorm veel gebouwd, echt enorm veel. Flats worden per 20 neergezet alsof er ergens miljoenen Chinezen onder de grond zitten en er elk moment uit kunnen komen en dan een huis nodig hebben.
Of we ook nog wat hebben gedaan? Ja zeker, we hebben Xi'an uitgeplozen. een leuke stad die ineens door heeft gekregen dat toerisme eigenlijk best wel boeiend is maar nog niet zo goed weet hoe ze het moeten regelen. we hebben het terracotta leger gezien, indrukwekkend om de hoeveelheid aan poppen te zien en zeker om te zien dat er geen één hetzelfde gezicht heeft.
We hebben de Longmen grotten gezien, een gebied uitgehouwen uit de bergen waar wel duizenden boeddha's staan. Het hoogtepunt is zonder twijfel de 17 meter hoge boeddha.
We gaan overigens steeds meer naar het noorden en merken dat het klimaat een beetje veranderd. In Chengdu was het lekker, ook als de zon scheen. In Xi'an werd het wat benauwder en warmer en nu is het inmiddels natte shirts weer. We zweten wat af en zijn vooral blij dat het niet regent. Wel opvallend is dat er elke dag een dikke mist over het land heen hangt die vaak pas tegen de avond weg is. We hebben 1 flinke onweersbui mee gekregen waardoor we ook vertraging hadden naar Xi'an, verder alleen wat druppels hier en daar. Je hoort ons niet klagen!
Dan nog even het eten.. We lachen ons kapot hoe we soms het eten moeten bestellen. We dachten de eerste avond met onze hotpot nog iets bijzonder te hebben meegemaakt door met handen en voeten te moeten uitleggen wat we wilden eten... Nou het gaat overal zo! Wat opzich wel weer humor met zich mee brengt en het altijd afwachten is of je krijgt wat je wil hebben en zo niet, acha alles smaakt lekker en lijkt totaal niet op de Chinees die wij in Nederland kennen.
Overigens wel een mooie voor opa: elke ochtend zien we hier mannetjes en vrouwtjes van dik in de 80 chai chi doen. Misschien een idee voor jou?
Kortom we genieten en hebben het naar ons zin.
De komende dagen zijn we te vinden in Pingyao. Een stad die 100 jaar stil heeft gestaan.
We zijn inmiddels de mensen die ongegeneerd foto's van ons maken een beetje zat. We negeren ze of we staan zwaar debiel op de foto: tong uitsteken, vinger in je neus of oor en gaan staan als Usain Bolt als hij weer is een hardloop wedstrijdje heeft gewonnen zijn favoriet.
We moeten er vooral om lachen en vinden het ergens wel logisch want heel erg veel toeristen zie je, buiten de groepen die langs komen, niet echt.
Er zijn ook de Chinezen die het gewoon vragen. Zoals het complete sportteam van Xi'an waarmee we in de trein zaten. 1 voor 1 moesten we op de foto met ze en niet veel later stonden we op de Chinese versie van Facebook.
De originele is hier namelijk, net zoals twitter, verboden en is niet op te komen. Als dank hiervoor zijn we volledig vol gestopt met eten en drinken waarbij ze het woordje nee niet kenden.
De treinen zijn overigens best bijzonder. Bij China denk je al snel aan oude treinen die vroeger door de Sovjet reden. Zeker als je in de Lonely ook nog is leest dat je één van de minste treinen hebt, verwacht je niet veel. Zeker niet na de treinen die vorig jaar door Vietnam reden.
We waren dus ook verbaasd toen we het treinstation van Xi'an binnen kwamen lopen en het veel weg had van een vliegveld.
Nog bijzonderder waren de treinen zelf. Mega mooie treinen die op hun gemak 300 km/h halen. De NS moet eens hier komen kijken hoe ze het hebben gefixt.
Wat ook zeer grappig is is de taal. Sommige mensen willen zo graag met ons praten maar weten geen woord Engels en beginnen vrolijk in het Chinees. Als je dan zegt dat je het niet begrijpt ( we weten inmiddels hoe we dat zeggen) beginnen ze vrolijk nog een keer maar dan langzamer. Dan nog een keer zeggen we dat we het echt niet begrijpen en dan gaan ze lachen en vragen ze het gewoon nog een keer. Meestal komen er dan nog wat mensen er omheen die dan precies hetzelfde zeggen en langzaam krijg je een groepje om je heen met lieve mensjes die heel graag iets willen vertellen maar niet zo goed begrijpen dat wij het echt niet verstaan. Hoe graag we soms ook willen.
Dan is er nog de Chinees die overal schijt aan heeft. Wat bijna alle Chinezen zijn. Zeker in het verkeer. Er is maar 1 regel: er zijn geen regels.
Ook op straat lopen ze tegen elkaar aan en letten ze totaal niet op.
Wij hebben daar overigens geen last van, misschien omdat we een kop groter zijn dan de meeste Chinezen.
Dan is er nog de lieve jongen Chinees rond de 16 jaar die wel Engels geleerd heeft op school, dat heel graag met ons willen oefenen maar dat eigenlijk niet durven te vragen. Dit is een heel leuk spelletje die na veel proberen uiteindelijk begint met : i'm sorry to bother you but can i practice my English with you? En eindigt met een foto.
Het mooiste zijn de kindertjes van 0 tot 2. De eerste dag in Chengdu lagen we helemaal dubbel omdat we dachten dat er een kind uit zijn broek was gescheurd. We hebben inmiddels geleerd dat dit bewust is. De Chinezen blijken niet te doen aan luiers. Alle broeken van de kindertjes hebben een open kruis. Ze kunnen zo alles laten lopen wanneer ze moeten. Of dat nou op een prullenbak, op straat of midden op een plein is maakt niet zoveel uit. Het openbroekje is even wennen maar scheelt de ouders een hoop werk en spul om mee te slepen.
De steden zijn ook zeer bijzonder. Er wordt enorm veel gebouwd, echt enorm veel. Flats worden per 20 neergezet alsof er ergens miljoenen Chinezen onder de grond zitten en er elk moment uit kunnen komen en dan een huis nodig hebben.
Of we ook nog wat hebben gedaan? Ja zeker, we hebben Xi'an uitgeplozen. een leuke stad die ineens door heeft gekregen dat toerisme eigenlijk best wel boeiend is maar nog niet zo goed weet hoe ze het moeten regelen. we hebben het terracotta leger gezien, indrukwekkend om de hoeveelheid aan poppen te zien en zeker om te zien dat er geen één hetzelfde gezicht heeft.
We hebben de Longmen grotten gezien, een gebied uitgehouwen uit de bergen waar wel duizenden boeddha's staan. Het hoogtepunt is zonder twijfel de 17 meter hoge boeddha.
We gaan overigens steeds meer naar het noorden en merken dat het klimaat een beetje veranderd. In Chengdu was het lekker, ook als de zon scheen. In Xi'an werd het wat benauwder en warmer en nu is het inmiddels natte shirts weer. We zweten wat af en zijn vooral blij dat het niet regent. Wel opvallend is dat er elke dag een dikke mist over het land heen hangt die vaak pas tegen de avond weg is. We hebben 1 flinke onweersbui mee gekregen waardoor we ook vertraging hadden naar Xi'an, verder alleen wat druppels hier en daar. Je hoort ons niet klagen!
Dan nog even het eten.. We lachen ons kapot hoe we soms het eten moeten bestellen. We dachten de eerste avond met onze hotpot nog iets bijzonder te hebben meegemaakt door met handen en voeten te moeten uitleggen wat we wilden eten... Nou het gaat overal zo! Wat opzich wel weer humor met zich mee brengt en het altijd afwachten is of je krijgt wat je wil hebben en zo niet, acha alles smaakt lekker en lijkt totaal niet op de Chinees die wij in Nederland kennen.
Overigens wel een mooie voor opa: elke ochtend zien we hier mannetjes en vrouwtjes van dik in de 80 chai chi doen. Misschien een idee voor jou?
Kortom we genieten en hebben het naar ons zin.
De komende dagen zijn we te vinden in Pingyao. Een stad die 100 jaar stil heeft gestaan.
-
25 Juli 2013 - 13:03
Mamsie:
Oh zo een open broekje lijkt me ideaal!! Makkelijk hoor laat maar lopen...Lekker dat het og droog is , laat die regenponcho maar ingepakt.Alleen jammer dat de vliegreis een beetje vervelend was, maar ach jullie genieten nu weer.En ik (wij) Genieten van de filmpjes en jullie voldane gezichtjes, maakt mamsie d'r dag weer goed!!!Lieverds geniet en wij genieten ook!! Dikke kus mams en paps -
25 Juli 2013 - 13:48
Mirjam Ruijters:
Dag Liefjes,
Geweldig om dit allemaal te lezen. Een compleet andere wereld dus! Genieten maar en misschien een receptje meenemen (als dat er al is.....).
Dikke kuzzzz -
25 Juli 2013 - 13:50
Hans:
wat een totaal andere wereld zeg. zo te lezen gaat het daar helemaal goed, blijf lekker genieten! -
25 Juli 2013 - 22:38
OmeH:
Kim en Tom
Dank voor jullie inspirerende verslag. Kledingtips direct ingevoerd. letterlijk en figuurlijk een openbaring voor allen. We zoeken nog een bestemming voor vrijgekomen stukjes textiel .Ooglapjes?
Ben benieuwd naar verdere ontwikkelingen.
-
26 Juli 2013 - 15:14
Opa:
Wat een bizar verhaal over die open broekjes! Ja, wat ik ooit meegemaakt heb! Ik heb het nooit willen vertellen, maar nu jullie het er toch over hebben.... Ik kleed me op een avond uit en merk, dat ik geen onderbroek aan heb! Ik schrok me rot! Wie kan die nu gestolen hebben? Ik nadenken, wie zat er met mij in de auto? Zou een zakkenroller te ver zijn gegaan? Ik was toch ook niet onderweg naar een toilet geweest. Het zweet brak me uit. Ik ben toch maar gewoon naar bed gegaan. Tot ik op het nachtkastje een schoon broekje zag liggen!!!! Ik heb die nacht heel raar gedroomd, maar daar wil ik verder liever over zwijgen, waar Kim bij is. Maar om goed te begrijpen: dit is jaren geleden gebeurd, ik zeg het er maar even bij, anders denken jullie misschien: zou dit het begin zijn?
En over CHAI CHI gesproken: dat heb ik nu altijd al willen doen. Wat is het precies?
Tot de volgende keer. Geniet ze maar lekker, dan kunnen wij mee genieten! Groetjes, opa. -
26 Juli 2013 - 18:24
Jeroen:
Tot nu toe jullie verhalen met veel plezier gelezen!!
Ik ben ook zeer benieuwd naar Noord-Korea.
Denk je nog aan het voetbalshirt?? ;-)
Ook erg grappig wat jullie doen als er stiekem foto's van jullie genomen worden haha.
Geniet er nog van en ik blijf jullie volgen :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
