Vriendelijkeheid en verhalen

Vandaag hebben we een vrije dag in de Koerdische stad.
Deze begint wat later dan de dagen tot nu toe.
Even lekker uitslapen is wel een must.

Aan het ontbijt hebben we nog geen idee wat we moeten verwachten van vandaag.
Echt veel is er niet te zien in de stad die bekend staat om zijn parkjes.

Rond 9e lopen we met Vincent en Arie richting de stad.
We maken een stop bij een internetcafé waar we weer even wat van ons kunnen laten horen.
Dan zijn we inmiddels Arie kwijtgeraakt en gaan we met z’n 3e richting het grote plein.

Daar worden we aangesproken door 3 dames die graag hun engels willen oefenen.
Nadat we even met ze gepraat hebben worden ze toegesproken door 2 mannen die het gesprek overnemen en de meisjes lopen een beetje angstig weg.
Het was duidelijk dat ze een reprimande kregen.

Even later lopen we een parkje binnen waar we worden aangesproken door een man.
Hij is met zijn vriend daar en nodigt ons uit om bij ze te komen zitten.
Dat vindt de eigenaar niet zo’n goed idee want het is een mannen café.
We verhuizen dus naar de familie afdeling waar niemand blijkt te zitten.
De ene man spreek perfect Engels, de ander verstaat het alleen maar.

Vanaf moment 1 praat de 25 jarige Koerd over van alles en nog wat.
Een vrije staat Koerdistan, de regering van nu en de geringe vrijheid die ze hebben.

Bovendien wil hij veel weten over het westen.
Hij wil weten of de manier van leven klopt met de dingen die er verteld worden in de Iraanse media.

Als er ook maar ergens een geheim agent zou zijn geweest zal deze jongen morgen niet meer te vinden zijn.

Zijn vriend blijft thee, water en sigaretten aanvoeren.
Op een gegeven moment komen zelfs de pizza om de hoek zetten.
We vertrekken 4 uur later om de rest van de stad te zien, maar niet nadat we nog een discussie hebben gehad over het betalen van als het gegeten en het gedronken spul.
De heren willen absoluut geen geld, maar wij willen absoluut niet dat zij betalen.
Het is een leuk spelletje waar we uiteindelijk wel uitkomen.

We lopen de stad nog even in, zien de moskee en een enorme muurtekening.
Als we deze willen fotograferen komt er een man van het leger naar ons toe gerent. Wij mogen absoluut geen foto’s maken van het gebouw. Als we even doorlopen komen we erachter waarom het niet mocht: het was een regeringsgebouw.
We wandelen langs een aantal winkelstraten terug naar het hotel, maken nog een stop in een parkje en zijn uiteindelijk rond half 7 terug.

Rond 9e gaan we eten waar blijkt dat iedereen wel wat heeft meegemaakt met de “locals” (een heel slecht woord).

We maken uiteindelijk een einde aan een geslaagde dag.