Laatste weekje Argentinië

Hola! Of ja, hoe zeggen ze dat in het Braziliaans?
We spreken natuurlijk nog minder Portugees dan Spaans.
Vanochtend de grens over gegaan en dus officieel in Brazilië. We zullen er weinig van zien want morgen begint onze weg terug naar NL.

We zijn alweer een week verder en we hebben echt belachelijk veel gedaan.
Cafayate waren we gebleven de vorige keer.
Leuk dorpje, veel wijn en een onbeschrijfelijke mooie route gereden door de Quebrada.
Geweldige blauwe lucht aan de ene kant van de bergen en zwarte wolken aan de andere kant. Daarnaast allerlei kleuren gesteente in de meest bizarre vormen.
Ook de wijnboerderijen waren leuk om te zien.

Na 2 dagen Cafayate was het tijd om de bergen in te gaan.
Het eerste stuk was goed te doen, tot de weg veranderde in een offroad track.
150 km pure stenen, stof en zand. Even wennen, maar al snel ging het tempo best aardig omhoog.
Terwijl we langzaam aan het stijgen waren werden de uitzichtpunten om ons heen ook steeds leuker.
De eindbestemming Cachi was koloniaal en vooral knus.
Niet zo knus als het "restaurantje" waar we gegeten hebben.
Toen we er langs liepen leek het groot, klein raampje, 3 tafels, je kent het idee wel: misschien is er wel meer.
Het bleek echter dat de 3 tafels het complete restaurant waren.
In de ruimte was er ook nog plek voor Pablo, een keukentje en een koelkast.
Pablo (geen idee of hij zo heet, maar het paste perfect bij 'm) was een licht autistische, 30 jarige man van 140 kilo.
We weten inmiddels dat hij niet sterk was in bedienen, een praatje maken of de bestelling opnemen. Hij was wel heel erg goed in iets anders: koken.
Hij stond tapenades , ravioli's en sausjes te maken waar iedereen in zijn kleine restaurantje wild van werd. Wat een smaken, goddelijk!

De dag erna naar het hoogste puntje van onze reis gereden: San Antonio de los Cobres. Een rit over de hoogste bergpas in Zuid-Amerika.
We konden ook voor de omweg kiezen, maar zoals jullie ons kennen... Dat doen we niet!
Inmiddels gewend aan de steenweggetjes ging het eerste stuk echt aardig. Toen kwamen we wat riviertjes tegen. In principe niet heel diep en redelijk door te komen. Bovendien wel goed voor de auto, die inmiddels een rijdende stofvanger was geworden.
De omgeving werd alleen maar mooier en de ene stop na de andere werd gemaakt.
De ene omdat we een foto wilden van het eeuwige ijs en de ander omdat we niet verder konden. Een kudde lama's had de weg verspert en ze waren in eerste instantie niet echt van plan om ons door te laten.
De riviertjes werden steeds dieper en af en toe kwam er wat stoom onder de motorkap van onze Clio vandaan.
Op een hoogte van 3500 meter zagen we dan eindelijk ook de vogel die we al een tijdje zochten: de condor. Een geweldig mooi gezicht om die beesten te zien gaan.
Op dat moment kwamen we de eerste andere mensen tijdens onze rit tegen. En dan te bedenken dat we al 4 uur onderweg waren.
De mannen in hun 4x4 keken mee omhoog, werden dol enthousiast, bedankten ons voor het stoppen anders hadden zij 'm nooit gezien en keken vervolgens vol ongeloof naar onze mooie witte Clio. Eerlijk is eerlijk hij was een beetje uitgeblust en af en toe hoorden we een diepe zucht ergens diep uit de auto komen.
Het enige Engels dat we hoorden was: "WTF! how did you come up here with that?"
Het antwoord: "with a helicopter, that's not our car" begreep de ene niet helemaal, maar de ander gelukkig wel. Hardlachend en een ontwrichte schouder later lieten we de mannen voor en konden we op ons gemakje de rest van de weg vervolgen.

Een kilometer verder stonden de mannen echter weer stil.
Waarom was ons onduidelijk, maar toen we de weg zagen werd het wat duidelijker: een modderbad van een goede 30 meter.
Het eerste stuk ging aardig tot de grote steen. We hoorden een knal, kregen hem niet meer in een versnelling en kwamen er al snel achter dan de auto niet meer met al zijn banden het modder raakte.
De mannen kwamen snel aangerend en zeiden dat ze het al hadden verwacht.
Flink vooruit en achteruit duwen hielp niet. De auto kon geen kant op.
Het ene dorp 50 km verder het vorige 69 km terug.
Of het daadwerkelijk met een mooi indianenmuziekje was en daadwerkelijk de zon extra op de auto scheen weten we niet helemaal meer zeker.
De witte pick-up truck met 3 loei sterke, op cocaplanten kauwende indianen kwam als geroepen. Eerst keihard lachen vanwege het kleine autootje, vervolgens zeggen dat we ons geen zorgen hoefden te maken over de rest van de weg en daarna de auto optillen en doorduwen. 100x dank en zowaar, hij deed het nog!
We zwaaiden "sterke beer" en zijn mannen uit en stapten de auto in.
De Argentijnen die waren blijven wachten op ons bleven vervolgens voor ons rijden. Als een soort beschermers. Een klein modderplasje kwam nog op ons pad, langer dan de vorige maar zonder stenen en dus zonder problemen. Vooral niet gekeken naar het ravijn rechts van ons.

De weg naar de top was verder vrij rustig, maar wel enorm steil. De uitzichten waren prachtig en de kleine Clio hield zich perfect. Eenmaal op de top was er wel wat opluchting, een andere ontwrichte schouder betekende het einde van onze escorte en we gingen het laatste stukje van de berg te voet verder.
We merkten al snel dat wandelen en ademhalen op een hoogte van 4900 meter niet een heel best idee was.
Het leek wel alsof we zojuist 15km hadden gerend.
Het hoogste punt van de dag was bereikt: 4938 meter.
Voor ons letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt. De weg naar beneden ging wat soepeler dan de weg naar boven en na een rit van 9 uur waren we in San Antonio de los Cobres. Een bizar klein dorpje dat het van de mijnbouw moest hebben tot deze dicht ging.
Mocht je hem ooit gezien hebben: het dorpje was hetzelfde als toen Floortje in 3 op reis in een afgelegen dorp in Alaska zat.
Grauw, een enorme koude wind en mensen met zwaar getekende gezichten.
Voor ons was het slechts een tussenstop, maar het spookte door ons hoofd heen dat deze mensen hier altijd moeten zijn.
Nog wel een stopje gemaakt bij "de trein naar de wolken" en de (misschien wel) bekende brug tussen de bergen. Een uurtje rijden van SAdlC, maar zeker niet de moeite waard. Een beetje een bummer aan het einde van de rit, maar ach we zijn er wel gekomen!!!!
Aan het eind van de avond merkten we wel dat we last gingen krijgen van de hoogte. Heel moe, draaierig, beetje misselijk en loom.

De volgende dag alweer de daling ingezet richting Tilcara.
Onderweg uiteraard weer gestuiterd over het grindpad tot we bij het zoutmeer kwamen.
Een zonnebril is hier zonder twijfel nodig. Wat een geweldig gezicht!
Zoals jullie al hadden verwacht kwam hij ook: "goh zonder zonnebril kan ik geen zout meer zien".... Een diepe zucht van Kim volgde....
Om te vervolgen met : " nee la ma een flauw grapje" doelend op de lama's die er stonden... Een mogelijk nog diepere zucht volgde met daar achteraan de woorden: "je snapt zelf ook dat je die laatste 100 km lekker zelf door de bergen kart, ik ga slapen."
Tja... Ze miste een mooie weg die eindigde in het enorm toeristische Tilcara.
Jaja we zijn zelf ook toeristen, we weten het... Wij lopen echter niet met bussen tegelijk over straat en kopen alles wat los en vast zit.
Iemand die wel is op reis is geweest weet wel wat voor "soort" we bedoelen.
Gelukkig zijn de meeste toeristen 's avonds weer weg en konden wij genieten van een lama menu.
Carpaccio van lama en een lama steak zijn overheerlijk kunnen we jullie melden!
De bergen hier in de omgeving zijn overigens vrij bizar. Enorm veel kleuren, soms wel 10 door elkaar heen. Een genot om naar te kijken.
Het aardrijkskundige hartje van Tom ging er in ieder geval sneller van kloppen.

De dagen erna hebben we de auto gewassen (was een klein beetje nodig) en teruggebracht om vervolgens 3 dagen in Salta door te brengen.
Een okay stadje en het middelpunt van het gebied hier.
Wij hebben de stad vooral gebruikt als relaxt moment.
Het echte relaxte was eergisteren wel weer weg.
De vlucht van Salta naar Iguazu werd gecanceld.
De piloten van de nationale luchtvaartmaatschappij vonden dat de onderhandeling over hun salaris wel wat eerder kon starten en besloten niet te vliegen.
De staking duurde overigens maar 12 uur, maar dat was precies genoeg om ervoor te zorgen dat wij konden fluiten naar onze vlucht.
We kregen 2 opties van ze: wachten tot zaterdag en dan hopen dat we de rest van onze vluchten wel zouden halen of terug naar Buenos Aires vliegen en vanaf daar op zondag terug naar NL.
Wij hebben gekozen voor optie 3: de bus.
Een rit van meer dan 1500 km volgde, maar na 3x overstappen kwamen we 25 uur later aan in Iguazu.
Een dag verloren, maar gelukkig konden we vandaag gewoon de watervallen hier zien.
Conclusie na deze dagen: de bus was het waard!!! Wat een natuurgeweld!!!! Prachtig om te zien en het zorgt ervoor dat je je een heel klein mensje voelt!

Zo, dat was hem... Sorry voor het lange verhaal, maar we zitten in de zon bij het zwembad te genieten van onze laatste 24 uur. Het voelt wel een beetje raar dat het in Brazilië is en niet Argentinië.
Morgen om 19.35 uur NL-se tijd begint onze terugreis.
We hopen dat jullie een beetje hebben kunnen meegenieten van onze reis de afgelopen weken. We weten daarbij wel zeker dat jullie nooit zo hebben kunnen genieten als wij hebben gedaan!!!
Ciao!